ერთი ჩვეულებრივი, თბილისური საღამო იდგა, ზუსტად ისეთი როგორსაც უნიჭო მწერლები აღწერენ ხოლმე თავიანთ მოთხრობებსა თუ რომანებში, ერთ ჩვეულებრივ თბილისურ სახლში, დაახლოებით ისეთში როგორსაც უნიჭო მწერლები გვიხატავენ ხოლმე, შევიდა ერთი თბილისელი, მთვრალი ყმაწვილი რომელიც ზუსტად ისევე იყო გამოყლევებული როგორც ნახევარი თბილისი, დანარჩენი ნახევარი კიდევ უფრო მეტად, ან ნაკლებად.
ამ დროს მე კარადის თავზე ვიჯექი, ნუ იფიქრებთ რომ მე ვარ ან ე.წ. „ბარაბაშკა“, ან ე.წ. „დამავოი“ , უბრალოდ მე ამ მოთხრობის ავტორი ვარ და მინდა რომ აი იმ კარადის თავზე ვიჯდე.
ყმაწვილი სახლში არ იყო შესული თავზე რომ დედამისი დააცხრა, აი ისეთი ლოთ ყმაწვილებს რომ ყავთ, ცოტა მსუქანი და როგორც დაკაგულ თაობაზე მთხრობელ მწერლებს უწერიათ, დროებისაგან ნაადრევად დაბერებული, თუ რაღაც სხვა, მე მაგათ იშვიათად ვკითხულობ.
მოკლედ ბევრი რომ აღარ გავაგრძელო, ამ ქალმა ატეხა საშინელი კივილი. „რას იტყვიან მეზობლები, თავს მჭრი, მთელი უბნის დასაცინი ხარ“ და სხვა მსგავსი, თბილისელი ლოთი ყმაწვილის დედისთვის დამახასიათებელი სტანდარტული ფრაზეოლოგია.
ის იყო ყმაწვილი პასუხის გაცემას აპირებდა, მე კარადის თავიდან ჩამოვხტი და ყმაწვილს სტანდარტული თბილისური ფრაზით მივმართე: „ერთი წუთი რა ჯიგარ!“ , დედამისს მივუტრიალდი და ზუსტად ისე ვაგინე, როგორც ეს ყმაწვილი აგინებდა ხოლმე, ოღონდ ხმადაბლა, მეზობლებს რომ არ გაეგოთ.
1 comment:
vaime frazam -avtori var da minda karadis tavze vijdebio , cudad gamxada bRavoo bRavooo :D :D :D
Post a Comment